Από τέσσερα αδελφάκια, ακροατές της εκπομπής του.
05 Φεβρουαρίου 2024Το γράμμα το βλέπετε παραπάνω, διαβάστε και την απάντηση του Γιώργου.
Μέσα στα 20 χρόνια στα Πρωινά του Τρίτου είναι πολλές οι φορές που κάποιο γεγονός, κάποιος ακροατής ή κάποια ακροάτρια μ’ έχει συγκινήσει. Καμία συγκίνηση όμως δεν ήταν τόσο μεγάλη όσο αυτή που έχω να σας πω σήμερα. Η κάρτα που μου έστειλαν τέσσερα παιδιά από τη Θεσσαλονίκη, ο Μηνάς (5,5), η Ελευθερία (8), ο Αθανάσιος (9,5) και η Κατερίνα (14) ήταν το πιο όμορφο δώρο για τα Χριστούγεννα που πέρασαν.
Δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο από το να σου λέει ένα παιδί ότι νιώθει λιγότερο άγχος ξεκινώντας την ημέρα του κι ότι αυτό κατά ένα μέρος οφείλεται σε σένα! Στα υπόλοιπα, που μπορείτε να διαβάσετε στην εικόνα, απαντάω εδώ:
\Αγαπητοί/ές Μηνά, Ελευθερία, Αθανάσιε και Κατερίνα,
Δεν φτάνω ποτέ την τελευταία στιγμή στο Ραδιομέγαρο. Είμαι πάντα τουλάχιστον μισή ώρα νωρίτερα, μερικές φορές και περισσότερο.
Ανεβαίνω πάντα με τις σκάλες μέχρι τον 2ο όροφο που είναι το γραφείο μου, μαζεύω τους δίσκους, τα cd και τις σημειώσεις μου κι ύστερα πηγαίνω στον 3ο που είναι το στούντιο του Τρίτου Προγράμματος.
Επίσης, δεν έχω αυτοκίνητο! Έρχομαι με τα μέσα μεταφοράς κι αυτό είναι καλό γιατί πρόκειται συχνά για τη μοναδική ώρα μέσα στην ημέρα που προλαβαίνω να διαβάσω κάποιο βιβλίο.
Μιλάω με τον Νικόλα Βιβλάκη κάθε φορά που είναι ζωντανή η εκπομπή του αλλά δεν έχουμε ποτέ τσακωθεί. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο γλυκός άνθρωπος είναι! Δεν ξέρω αν έχει σκοτεινές αναμνήσεις από το σχολείο, δεν νομίζω, εγώ πάντως μπορώ να σας εκμυστηρευτώ ότι δεν μου άρεσε να πηγαίνω σχολείο. Έκανα το απολύτως απαραίτητο διάβασμα και μόλις στο τέλος της σχολικής μου εποχής αγάπησα τα βιβλία. Θα προτιμούσα να τα είχα αγαπήσει νωρίτερα γιατί -τώρα που το σκέφτομαι- μπορεί και να έχασα κάποια πράγματα. Όμως στις τελευταίες τάξεις και μέχρι τώρα, τα βιβλία και οι δίσκοι είναι τα μόνα αντικείμενα που λαχταρώ.
Θα ήθελα να μπορώ να σφυρίξω το μέρος του βιολιού στο σήμα των Πρωινών του Τρίτου αλλά δεν είμαι καλός στο σφύριγμα. Το τραγουδάω όμως καμιά φορά (κάπως φάλτσα).
Επίσης, θέλω να σας εκμυστηρευτώ ότι κάποιες εκπομπές -αυτές που έχουν μέσα στην εβδομάδα μεγαλύτερα έργα- είναι ηχογραφημένες, οπότε δεν είμαι στο Ραδιομέγαρο κάθε μέρα. Αυτές τις μέρες μένω στο σπίτι για να πάω τη Μαρίνα μου που είναι στην ηλικία του Αθανάσιου (9,5) στο σχολείο της. Μου αρέσει πολύ αυτή η πρωινή βόλτα. Εκείνης όχι τόσο την ώρα που ξεκινάμε -ειδικά όταν βρέχει - αλλά πάντα βρίσκουμε κάτι αστείο και γελάμε ασταμάτητα μέχρι να φτάσουμε. Η Μαρίνα παίζει κιθάρα, ακριβώς όπως ο Αθανάσιος.
Σας ευχαριστώ για τη συγκίνηση που μου έδωσε το γράμμα σας -η Μαρίνα με κοροϊδεύει επειδή στο τέλος των παιδικών ταινιών πάντα κλαίω- στο “Toy Story” ας πούμε, άσε πια εκείνο το “Slumberland” κι ας το έχουμε δει 11 φορές. Θα ήθελα πολύ να σας συναντήσω κάποτε και να σας ακούσω να παίζετε όλοι μαζί. Ο Σούμπερτ είχε μια οικογένεια με την οποία έπαιζε πολύ συχνά.
