Συζητώντας με τον πλέον κατάλληλο άνθρωπο δηλαδή...
31 Οκτωβρίου 2023
Του Δημήτρη Κανελλόπουλου
Ο Κώστας Λειβαδάς δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, είναι ένας από τους πολύ καλούς τραγουδοποιούς μας. Κανονίσαμε μία συνέντευξη (για την «Εφημερίδα των Συντακτών» που θα βγει το Σάββατο) με αφορμή το γεγονός ότι έγραψε το τραγούδι των τίτλων στην κωμική σειρά της ΕΡΤ «Τρίτος Όροφος». Αλλά η συζήτηση επεκτάθηκε σε κάτι που ο Κώστας γνωρίζει πολύ καλά, τη ροκ μουσική. Έχουν ενδιαφέρον όσα ανέφερε.
Το ροκ πάντως, κατά τη γνώμη μου, δεν βρίσκεται στην καλύτερή του φάση κι ας λες εσύ ότι η φλόγα των ροκάδων παραμένει. Συμφωνείς;
Όχι, δεν συμφωνώ παρόλο που νιώθω κι εγώ όπως κι εσύ το τέλος μιας εποχής, μιας τεράστιας περιόδου και τον σταδιακό αποδεκατισμό των μεγάλων μουσικών προσωπικοτήτων. Στην Ελλάδα όμως, έτσι κι αλλιώς έχουμε μπλέξει τα μπούτια μας.
Δηλαδή;
Πρώτα από όλα, να σου πω για να χαρείς, ότι και οι τηλεθεατές και τα ραδιόφωνα, έχουν δείξει μια αρχική αγάπη και αναγνώριση στο τραγούδι της σειράς, που έχει τίτλο «Όσο πάει..».
Αρα υπάρχει κοινό εκεί έξω;
Υπάρχει ένα μεγάλο κοινό, σίγουρα μεγαλύτερων ηλικιών, αλλά και μικρότερων, που έχει ανάγκη πάντα να θυμηθεί, ότι όχι μόνο έξω, αλλά και εδώ στη χώρα μας, υπάρχει παράδοση πια και συνέπεια στο ηλεκτρικό τραγούδι. Η μουσική αυτή (και τα όποια παράγωγά της σε ένα διακριτό φάσμα, έχει εξαφανιστεί χρόνια από τα μεγάλα ραδιόφωνα και από τους προβολείς του mainstream. Συγκροτήματα μέταλ και ενδιαφέροντος χιπ χοπ με πολύ κοινό και περιοδείες στην Ευρώπη, αγνοούνται.
Και τι ακούμε;
Αντιθέτως, βλέπω συνέχεια ήρωες του εντεχνο-λαϊκού ή της ραδιοφωνικής electronica, ή ακόμα χειρότερα, του νεοδημοτικού μας τραγουδιού, να μπαίνουν στις λίστες με τα καλύτερα ροκ τραγούδια ή άλμπουμ της χρονιάς και των δεκαετιών.
Πολύ μπλέξιμο...
Δεν ξέρουμε τι μας γίνεται και μέσα σε όλα, κάθε λαϊκός τραγουδιστής που είχε κάτι αλύγιστο στην εικόνα του και την φωνή του, έχει βαφτιστεί εδώ και δεκαετίες, ροκ. Τελικά γιατί μιλάμε; Το είδος που είναι διεθνής γλώσσα; Το ελληνόφωνο κομμάτι του ή ανάλογα με τις μετακινήσεις του κοινού για ότι μας έρθει στο κεφάλι; Είναι μια μεγάλη κουβέντα. Θα σου πω μόνο, γιατί πρέπει να μιλάμε ώρες γι΄ αυτό, ότι πρόσφατα άκουσα μια μπλουζ δουλειά του Επιμενίδη Κουτσαφτάκη σε βινύλιο, που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από ένα μπλουζ τρίο αγγλικό και μου θύμισε ότι κάποτε κάναμε ουρές για να δούμε έναν σολίστα σαν τον Κλάπτον ή τον Σπάθα, ενώ τώρα, όπως είπε κι ο Πουλικάκος, αρκεί μια κριτής στο dancing with the stars να φορέσει μια μπλούζα με νεκροκεφαλή, για να πει η παρουσιάστρια «χρυσή μου σήμερα σε βλέπω πολύ ροκ». Ας αφήσουμε τον όρο να ξεκουραστεί και ας μιλάμε για σύγχρονο ελληνικό τραγούδι με ηλεκτρισμό (ηλεκτρικό τραγούδι;) ή αλλιώς για τα είδη ως έχουν -είναι αυτό που λέω στους νεότερους φίλους μου- και ξέρω ότι συμφωνείς. Για την γενιά μας και τις προηγούμενες δεν ισχύει. (γέλια) Είναι πολύ αργά να αλλάξουμε δισκέτα και το ροκ είναι η πρώτη ξεκάθαρη λέξη που έρχεται στο μυαλό. Ο Εpi πάντως είναι ένας φανταστικός κιθαρίστας... φανταστικός...
Εβγαλαν εν τω μεταξύ και πολύ καλό δίσκο οι 80χρονοι Rolling Stones...
Θα χρειαστώ τον χρόνο μου για πολλές ακροάσεις, όπως πάντα. Το σίγουρο είναι ότι έχουν σπάσει όλα τα ρεκόρ και κοντέρ και ότι για το κύκνειο άσμα τους το Hackney Diamonds είναι μια απολαυστική σούμα, όπως όλα όσα μας έδωσαν σε όλη τους την πορεία, larger than life, και θεραπεία για την διάθεση και τους γοφούς! Επίσης, στα 80 τους με καινούριο παραγωγό, ακόμα παλεύουν τον ήχο και τις μεταμορφώσεις τους, ώστε πάντα να ακούγονται σαν καινούργιοι. Πολλά κόλπα και μοτίβα έρχονται και επανέρχονται, αλλά αυτό δεν είναι το μεγαλείο τους;
Τους είδες πρόσφατα live αν θυμάμαι καλά...
Πριν δύο χρόνια τους είδα ξανά και δεν πίστευα στα μάτια μου! Ζωντανά δεν παίζονται! Ο Mick Jagger είναι ακόμα φλεγόμενη βάτος. Είναι ασύλληπτο! και μου αρέσει, ότι αυτοί που εξέφρασαν πρώτοι τους ροκάδες πιο πολύ απ΄ ολους - και αργότερα το είδος βαπτίστηκε ροκ μέσα στο 70 και αποθεώθηκε με τους Led Zeppelin - επιμένουν ότι ήταν, είναι και θα είναι μια μπάντα μπλουζ διασκευών, μια r'n'b μπάντα που στο καμαρίνια της ο Charlie άκουγε τζαζ κι ο Keith άκουγε κάντρι. Ξεκάθαρα πράγματα και εξέλιξη στα είδη και τις μίξεις τους από συνισταμένες και συνιστώσες του ίδιου άξονα που άλλαζε χέρια ασταμάτητα ανάμεσα στις δύο όχθες του Ατλαντικού.
Και η Ελλάδα;
Με εμάς τα πράγματα ήταν πάντα πολύ πιο σύνθετα και μπερδεμένα, άλλοτε υπέρ του μεγαλείου του παλίμψηστού μας και της ευλογημένης γέφυρας ανάμεσα σε Δύση και Ανατολή, άλλοτε σαν ένα λαμπρό τουρλουμπούκι με ολίγον από χοροεσπερίδα. Τα φώτα και οι τάσεις έχουν τώρα πέσει κυρίως στο δεύτερο σκέλος και παγκόσμια η ανάγκη για μια αξέχαστη μελωδία έχει σχεδόν εξαφανιστεί αλλά τι να κάνουμε; Πάντα έκανε κύκλο αυτή η ιστορία. Προχωράμε και κρατιόμαστε σφιχτά δεμένοι από την μουσική που μας εκφράζει και μας αποκαλύπτει κάθε φορά. Είναι η μόνη πυξίδα και παρηγοριά που δεν μας εγκαταλείπει ποτέ αν δεν την αφήσουμε ή υποτιμήσουμε πρώτοι...
