Του Κώστα Παπαντωνίου («105.5 Στο Κόκκινο»)
11 Αυγούστου 2021Είναι ας πούμε επαγγελματικό να λογοκρίνεις τον συνεντευξιαζόμενο αν τα λεγόμενά του δεν ηχούν ευχάριστα στο στούντιο.
Είναι επαγγελματικό να σβήνεις τη φωνή σ' ένα κάτοικο τη στιγμή που μεταφέρει την πραγματικότητα που εκτυλίσσεται μπροστά του, επειδή αυτή η πραγματικότητα θίγει την (αν) επάρκεια μιας κυβέρνησης.
Είναι επαγγελματικό να παίρνεις το μικρόφωνο από εκείνον που πλήττει την εικόνα μιας πολιτικής ηγεσίας την οποία θέλει να διαφυλάξει η ιδιοκτησία του μέσου που εργάζεσαι, διαφυλάσσοντας και προωθώντας έτσι τα δικά της συμφέροντα.
Είναι επαγγελματικό να επιτρέπεις ν΄ εμφανίζεται στον δημόσιο λόγο μόνο η πλευρά που κρατά τον κόσμο οριζοντιωμένο στον καναπέ και δεν συμβάλλει στη διαδικασία ν' αναρωτηθεί τι θα μπορούσε και θα έπρεπε να γίνεται διαφορετικά.
Είναι επαγγελματικό να κάνει ο ρεπόρτερ σεξιστική προσέγγιση σε συνεντευξιαζόμενη, όπως συνέβη πρόσφατα με δημοσιογράφο του ΣΚΑΪ στα ρεπορτάζ των πρώτων δρομολογίων στα νησιά για το καλοκαίρι. Τότε που πλησίασε για δήλωση επιβάτρια, μετά από υπονοούμενο περί "πολύ καλού κόσμου που έμπαινε μέσα", βαριαστεναγμούς "αχ αχ αχ" και ατάκες τύπου "κάτι βλέπω, κάτι βλέπω πάνω να το τσακώσω".
Είναι επαγγελματικό να αναπαράγεις στερεότυπα και να εξυπηρετείς τα συμφέροντα ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ν' αγκαλιάζεις on camera και να κλαις πηγαία μ' έναν άνθρωπο που χάνει στη στιγμή τη ζωή που κουβάλησε ως εδώ για δεκαετίες, ανήμπορος και αβοήθητος.
Μια ζωή σε αυτό το επάγγελμα βλέπω να στοχοποείται το συναίσθημα ως αδυναμία και να προωθείται ως προσόν η γραβάτα, ο καθωσπρεπισμός κι η τυπική ψυχρή απόδοση της πραγματικότητας.
Όχι παιδιά. Υπάρχει και το άλλο. Το t-shirt κι η αγκαλιά. Που δεν αφαιρεί σε τίποτα από την ποιότητα του ρεπορτάζ. Αντίθετα όπως αποδείχτηκε με την Ευλαμπία Ρέβη ο κόσμος το εκτιμά πολύ παραπάνω κι εμπιστεύεται τη φωνή σου γιατί του τη δίνεις ακόμη κι όταν η δική του πνίγεται μέσα στην κάπνα της απόλυτης απελπισίας.
