Το Σάββατο αγόρασα την «Εφημερίδα των Συντακτών» από τον Σκλαβενίτη στα Γιάννενα.
05 Μαΐου 2020θα την έπαιρνα από το περίπτερο στη γειτονιά μου, γιατί το στηρίζω ώστε να συνεχίσει να φέρνει εφημερίδες, αλλά πέσαμε πάνω τους μπροστά στο ταμείο και σκέφτηκα ότι πρέπει να στηρίξω και αυτόν τον τρόπο διανομής στις μέρες που περνάμε...
Την Εφ.Συν. την αγοράζω τα Σάββατα γιατί αρχειοθετώ πολλές στήλες της και άρθρα και συνεντεύξεις που με ενδιαφέρουν. Θα μπορούσα και να μην την αγοράζω προσωπικά, αφού έχω πρόσβαση σε όλο το υλικό της, αλλά η αρχειοθέτηση παραμένει μία ιδιωτική ανάγκη που όσο περνάνε τα χρόνια χάνει την αξία χρήσης της, αλλά παράλληλα πιστεύω ότι δεν θα χαθεί και η γοητεία του να διαβάζεις κάτι στο χαρτί, στο πλαίσιο που γεννήθηκε. Επίσης διατηρώ ακόμα τη συνήθεια να διαβάζω εφημερίδες στο χαρτί, όσο κι αν είναι δύσκολο να συγκεντρωθείς για πολλή ώρα, πιστεύοντας ότι έτσι κατανοώ καλύτερα ένα «σώμα», ένα πλαίσιο ειδησεογραφίας με μία ενότητα που σπάει όταν διαβάζεις μόνο αναρτήσεις και άρθρα στο δίκτυο.
Η Εφ.Συν του Σαββάτου είναι ένα απίστευτο φύλλο και απορώ πάντα για το πόσο πλούσια είναι και πόσες αντοχές χρειάζεται η έκδοσή της. Πάνω από τη μισή εφημερίδα δεν προλαβαίνω καν να τη διαβάσω. Όπως οι περισσότεροι πια έτσι κι εγώ, διαβάζω τελικά τα περισσότερα άρθρα της από την ιστοσελίδα και χρησιμοποιώ και την αναζήτησή της ακόμα για παλιότερα κομμάτια όταν χρειάζομαι μία πληροφορία.
Επιστρέφοντας στη διανομή από τα σούπερ μάρκετ που είναι το κέρδος από τη νέα κρίση, μοιάζει λίγο «αμερικανιά», αλλά είναι και καλή λύση και χρήσιμη. Οι εφημερίδες πρέπει να είναι εκεί που ζουν οι αναγνώστες τους, να μην είναι επιλογή των ελίτ, αλλά κάτι χρήσιμο σαν τα τρόφιμα στα ράφια. Κι ας ξέρουμε ότι μάλλον έχει χαθεί αυτός ο πόλεμος κι ότι ο έντυπος Τύπος αποκτά κοινό ανάμεσα κυρίως στις πληροφορημένες ελίτ. Πρέπει να συνεχίσουμε να αναζητάμε το μεγάλο κοινό, ακριβώς με την ίδια πεποίθηση ότι τα κάστρα που φτιάχνουμε στην άμμο θα φυλάνε αιώνια τις ιστορίες τους...
