Ακολουθήστε μας στο Google news

Ο συγγραφέας Γιάννης Σιδεράκης μιλάει στο e-tetRadio.

Το «Ροκεντρό» είναι το νέο βιβλίο του Γιάννη Σιδεράκη, από τις «εκδόσεις Οξύ»,. Του συγγραφέα που πρωτογνωρίσαμε με τους «Μηχανάνθρωπους», ένα βιβλίο που έκανε αίσθηση και άγγιξε πολλές χορδές για την αλήθεια του και όχι μόνο. Τα είπαμε μαζί του για το νέο του βιβλίο, το οποίο σας συνιστούμε ανεπιφύλαχτα.

Συνέντευξη στον Ηλία Σελιμά

• Οι δυσκολίες είναι πολύτιμο εργαλείο στην πορεία ενός συγγραφέα και αν ναι πως επιδρούν στην γραφή του;

Οι δυσκολίες, δυστυχώς είναι μέρος της ζωής μας. Προσωπικά δεν γνωρίζω κάποιον, που να μην ζει μέσα στην δυσκολία, είτε αυτή είναι οικονομική, είτε συναισθηματική, είτε ψυχολογική, είτε δυστυχώς το χειρότερο από όλα υγείας. Οπότε έχοντας, αυτό σαν βάση, ότι όλοι δηλαδή δυσκολευόμαστε και είμαστε στρυμωγμένοι, προχωράμε παρακάτω και πρέπει να συζητάμε πως το αντιμετωπίζουμε, ο καθένας με τον τρόπο του. Για εμένα το γράψιμο, η συγγραφή, είναι η ψυχανάλυση μου, η παρέα μου, ο τρόπος να ξεφύγω λιγάκι από όλη αυτή την πίεση. Γίνεται μέσα στην δυσκολία; Ναι…. Βοηθάει η δυσκολία; Δεν μπορώ να απαντήσω, ίσως και η ευκολία να βοηθάει κάποιους, αλλά η δυσκολία σίγουρα σε κάνει ποιο ευαίσθητο, σε κάνει ποιο ανοιχτό στο να θελήσεις να μάθεις, να ακούσεις την ιστορία του δίπλα σου, του συνανθρώπου σου. Από αυτή την πλευρά, εμένα με βοηθάει πάρα πολύ, στο να είναι το γράψιμο μου αληθινό και ανθρώπινο… Ανθρωποκεντρικό. Η δυσκολία, δεν ξέρω τελικά αν σε κάνει καλύτερο συγγραφέα, ίσως, αλλά σίγουρα σε κάνει λίγο καλύτερο άνθρωπο.

• Πόσο ψυχισμό διαθέτει το Ροκεντρό και πως επιδρά στο κάθε μέρα του αναγνώστη;

Το Ροκεντρό, η Ροκ, το Ροκεντρόλ, η Ροκιά, όπως και να το πεις όλο αυτό, δεν είναι απλά μια μουσική, ένα ρεύμα, όπως θα έλεγε ένας τεχνοκράτης, δεν είναι μόνο τρόπος ζωής, όπως θα έλεγε ένας παρατηρητής. Είναι για εμάς που ζήσαμε μέσα σε αυτό, κυριολεκτικά, που το ρουφήξαμε με δύναμη, που πήραμε και δώσαμε αγάπη, η ίδια μας η ζωή. Δεν μπορώ να σκεφτώ λοιπόν, πως είναι να ζεις χωρίς αυτό. Θεωρώ, ότι όποιος νοιώθει σαν κι εμένα, όποιος έζησε σαν κι εμένα, όποιος ένοιωσε σαν κι εμένα και είναι πολλοί ευτυχώς, το κουβαλάει μέσα του, κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό. Η επίδραση του, είναι καθοριστική.

• Φτιάχνει πια ο ψυχισμός ιστορίες;

Ο ψυχισμός, η ψυχή, η καρδιά φτιάχνουν τις ωραίες ιστορίες, τις πραγματικές ιστορίες, τις βαθιές ιστορίες που έχουν κάποιο νόημα. Αν οι ιστορίες, γράφονται, προέρχονται από το μυαλό, από τον εγκέφαλο, όσο άρτιες και να είναι από τεχνικής άποψης, είναι καταδικασμένες, να είναι πεζές και ανούσιες.

• Αν μερικά χρόνια αργότερα το Ροκεντρό πέσει στα χέρια κάποιου πιτσιρικά, τι θα ήθελες να ξέρει αυτός ο πιτσιρικάς για σένα;

Ότι τις ιστορίες που θα διαβάσει, τις έγραψα με πολύ αγάπη και ότι αποτυπώνουν την αλήθεια μου και μόνο αυτή. Θα ήθελα να ξέρει, ότι το βιβλίο που διαβάζει, το έγραψε ένας άνθρωπος, που θα χαιρόταν πολύ, να τον γνωρίσει, να γίνει φίλος του και να ακούσει, με χαρά την δική του ιστορία. Ένας άνθρωπος, που κάποτε ήταν πιτσιρικάς σα κι αυτόν και ανέβηκε ένα-ένα τα σκαλοπάτια της ζωής, χωρίς να ξεχάσει ποτέ, χωρίς να τα κατεβάσει, με αξιοπρέπεια και αυτογνωσία.

• Πόσο πίσω κοιτάς ενώ βρίσκεσαι στο τώρα της πορείας σου;

Όσο πίσω, μπορώ να θυμηθώ! Έχω εικόνες στο μυαλό μου, θολές σαν όνειρο αλλά τις έχω, από όταν ήμουν μωρό. Ίσως αυτή να είναι και η κατάρα μου, η καταδίκη μου, ότι θυμάμαι, θυμάμαι τα πάντα. Εκεί όμως που έχει «κολλήσει η βελόνα», όπως λέμε, είναι στην εφηβεία μου και στα πρώτα χρόνια μου, σαν νέος άντρας… Από 14, μέχρι τα 25, ας ‘πούμε, κάτι τέτοιο. Λογικό είναι βέβαια, μιας και ήταν τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Της δικής μου ζωής, αλλά και όλων μας νομίζω. Ήταν τα χρόνια που αισθανόμασταν παντοδύναμοι, που δεν φοβόμασταν τίποτα και βλέπαμε το μέλλον, να πλησιάζει μόνο με αισιοδοξία, που κάναμε μεγάλα, όμορφα, σχέδια. Ήταν τα χρόνια, η ηλικία, που θεωρούσαμε ότι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο και αυτή η ενέργεια, αυτή η δύναμη που αισθανόμουν, δεν μπορεί να ξεπεραστεί ποτέ και με τίποτα. Εκεί έχω το βλέμμα μου λοιπόν, μονίμως…

• Πως ξεκίνησες να γράφεις; Ποια ανάγκη κίνησε τα νήματα;

Πάντα έγραφα, από μικρό παιδάκι, πάντα κάτι σκάρωνα. Μια στίχους, μια κανένα διήγημα; Πάντα κάτι έγραφα… Ήμουν όμως πολύ ενοχικός, για να το βγάλω προς τα έξω. Τους στίχους, ναι, δεν είχα πρόβλημα γιατί είχα την προστασία της μπάντας, δεν ήμουν μόνος μου, αλλά τα διηγήματα άργησα πάρα πολύ, να τα αφήσω να φύγουν από ’μένα…. Ανάγκη; Ανάγκη… Ναι, είναι ανάγκη τελικά και τώρα που το συζητάμε, μόνο αυτό είναι. Πρέπει να βγει από μέσα μου, να εκφραστώ γιατί αλλιώς θα σκάσω, έχω ανάγκη να το μοιραστώ, να με ακούσουν. Κάποιος ίσως να πει, για τέχνη, ότι είναι τέχνη… Όχι δεν είναι! Ανάγκη είναι, όπως ακριβώς το λες. Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς, πρέπει να γράφω.

• Μίλησε μου λίγο για την προηγούμενη δουλειά σου τους “Μηχανάνθρωπους”

Οι "Μηχανάνθρωποι", είναι ένα βιβλίο, που έπρεπε να βγει και όταν λέω έπρεπε, εννοώ ότι οι ιστορίες υπήρχαν, ήταν έτοιμες γραμμένες και είχαν κάνει την "καριέρα" τους να το πω έτσι στο Facebook. Ξεκίνησα να τις γράφω εντελώς για πλάκα, για να τα πω, να εκφραστώ, να βγει από μέσα μου, να πω τις ιστορίες μου στην αγαπημένη μου ομάδα το MRCG, στους φίλους μου. Μια ομάδα που ασχολείται με παλιακά μηχανάκια, αλλά και με παλιακούς ανθρώπους, μια ομάδα για να το πω όπως πρέπει, που ασχολείται με μηχανάκια, αλλά βάζει πάνω από όλα τον άνθρωπο και είδα τρομακτική ανταπόκριση. Είδα ότι οι ιστορίες μου κάτι έλεγαν σε πολλούς ανθρώπους, τους έβγαζαν συναίσθημα, έκλαιγαν, γελούσαν θυμόνταν τα δικά τους, κάτι τους έκανε, πως να το πω; και μετά από λίγο τις είδα, κοινοποίηση την κοινοποίηση, να φεύγουν μακριά, να πετούν, να γίνονται viral που λέμε. Τότε κατάλαβα, ότι κάτι έπρεπε να γίνει, αλλά και πάλι δεν το τολμούσα, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία... Το τρομερό είναι, ότι μόλις βγήκε το βιβλίο, είχε τρομερή ανταπόκριση, ταξίδεψε πολύ και μακριά, αγαπήθηκε από χιλιάδες ανθρώπους... Το σημαντικό και να το τονίσω, όχι μόνο από μηχανόβιους, γιατί μπορεί οι μοτοσυκλέτες να είναι πάντα εκεί, σε κάθε σελίδα, αλλά βρίσκονται στο background, ο άνθρωπος είναι ο πρωταγωνιστής. Οι Μηχανάνθρωποι, είναι δικοί μας, τους ξέρουμε, τους γνωρίζουμε, τους βλέπουμε κάθε μέρα, επικοινωνούμε μαζί τους. Είναι καλοί, ευαίσθητοι και έχουν μεγάλες καρδιές... Αυτό ήθελα να δείξω με αυτό το βιβλίο, με αυτές τις ιστορίες και ευτυχώς, πολλοί, πάρα πολλοί το κατάλαβαν και είμαι πολύ χαρούμενος γι' αυτό. Οι original, Μηχανάνθρωποι, δε, βρήκαν ένα βιβλίο, που δεν είναι, απλός γι' αυτούς... Βρήκαν, ένα βιβλίο, που είναι δικό τους! Πολύ το αγαπάω αυτό το βιβλίο...

• Διαβάζω για σένα πως έχεις περπατήσει και διαφορετικά μονοπάτια στην πορεία σου. Τι σε κράτησε σε αυτό που περπατάς τώρα;

Μονοπάτια… Πολλά μονοπάτια, δύσκολα μονοπάτια, σκοτεινά μονοπάτια. Ναι περπάτησα πολύ και πάτησα σε λάσπες, σε ακαθαρσίες, σε κοτρώνες. Τελικά, τα κατάφερα, να μην χαθώ και να επιστρέψω στον κεντρικό δρόμο, με την δύναμη της αγάπης. Η γυναίκα μου με κράτησε με την αγάπη της και την υπομονή της. Η αγάπη, ήταν ο «Μίτος» που, δεν με άφησε να χαθώ για πάντα σε αυτά τα μονοπάτια.

• Τι πραγματεύεται το Ροκεντρό; Για ποιο πράγμα μας μιλάει;

Είναι ανθρώπινες ιστορίες… Για να ακριβολογώ, είναι στιγμιότυπα από την ζωή ανθρώπων. Κοινών ανθρώπων, όπως είμαστε όλοι μας, που έχουν βρεθεί μπλεγμένοι σε μυστήριες καταστάσεις. Ο Κοινός παρονομαστής τους, είναι το ροκεντρό, είναι η αγάπη τους, η ματιά τους για την σκληρή μουσική. Η μουσική, τα τραγούδια είναι η κόλλα, που τους κάνει να μοιάζουν, αν και είναι τόσο διαφορετικοί, τελικά. Το Ροκεντρό μιλάει, για ανθρώπους, που έζησαν μια διαφορετική από την πεπατημένη ζωή, που αγάπησαν με πάθος, που την πάτησαν, αλλά μυαλό δεν έβαλαν, που δεν ξέχασαν και όταν ήρθε η ώρα, δεν το έβαλαν στα πόδια… Έμειναν για να πληρώσουν το τίμημα, που τους αναλογεί.

• Αν το Ροκεντρό ήταν μήνυμα σε τοίχο τι θα έλεγε;

Το Ροκεντρό θα ζει, γαμήστε τους Ναζί…

• Γράφεις γιατί θέλεις να μιλήσεις στους άλλους ή για κάτι άλλο;

Θέλω να μιλήσω! Φυσικά και θέλω να μιλήσω, να επικοινωνήσω, να βγάλω αυτό που έχω μέσα μου και να ταξιδέψει μακριά, να πάει σε όσες περισσότερες καρδιές γίνεται. Να «μιλήσω», σε όσους περισσότερους ανθρώπους μπορώ… Και μεταξύ μας, όσοι λένε ότι γράφουν, για να γράψουν, για την τέχνη ξέρω ’γω και μόνο, ότι δεν τους ενδιαφέρει τίποτα από κει και πέρα, μαλακίες λένε… Παραμυθιάζουν τον εαυτό τους. Όλοι όσοι «φτιάχνουν» κάτι η χαρά τους, η πραγματική χαρά τους και ο πόθος τους είναι να ταξιδέψει και να αγαπηθεί πολύ…

• Ξεπεράστηκαν οι προσδοκίες που είχες όταν ξεκίνησες να γράφεις;

Χαχαχαχαα! Αυτό είναι μια αστεία ιστορία… Δεν τολμούσα να στείλω τα γραπτά μου πουθενά και το έκανα, μετά από τρομερή πίεση της Τάνιας, της γυναίκας μου… Αλλιώς δεν θα το έκανα ποτέ. Το πρώτο σοκ, ήταν για μένα όταν από τον εκδοτικό, το «Οξύ» που επέλεξα να στείλω εκεί τα διηγήματα, γιατί πίστευα ότι ταιριάζουμε και είχα δίκιο τελικά, μου είπαν το ναι, για το πρώτο μου βιβλίο τους «Μηχανάνθρωπους»… Νόμιζα ότι κάποιος φίλος πήρε τηλέφωνο για να μου κάνει πλάκα. Από εκεί και πέρα αυτό που έγινε, δεν το πίστευα εγώ φυσικά πρώτος, αλλά και κανένας άλλος… Πολύ αγάπη, πάρα πολύ, απίστευτη…. Πούλησε χιλιάδες αντίτυπα από τις πρώτες μέρες και συνέχισε και συνεχίζει να ταξιδεύει με ταχύτητα φωτός…. Δεν ξεπεράστηκαν απλός οι προσδοκίες. Αυτό ήταν κάτι άλλο, που δεν μπορώ να το περιγράψω με λόγια, κάτι το απίστευτο.

• Πες μου ένα χάρισμα που έχει το Ροκεντρό.

Είναι αληθινό…

• Διανύουμε μια ψηφιακή εποχή. Αυτή του scroll και του Like. Πως επιβιώνει το βιβλίο ένα φυσικό προϊόν σε μια ψηφιακή εποχή;

Δύσκολα αλλά επιβιώνει. Το βιβλίο νομίζω δεν θα ξεπεραστεί ποτέ, έχει μια μαγεία, να ακουμπάς το χαρτί, να το μυρίζεις. Έχει ο άνθρωπος μια επαφή με το βιβλίο, που έχει περάσει στο DNA του. Ίσως να κάνει κοιλιά, ίσως να υποχωρήσει για λίγο, αλλά πάντα θα υπάρχει. Το ψηφιακό είναι κρύο και άψυχο, δεν μας κάνει καλό, όλοι το καταλαβαίνουμε…

• Γράφεις σε χαρτί ή υπολογιστή;

Σε υπολογιστή γιατί έχω συνηθίσει, γράφω καλύτερα, γρηγορότερα. Βέβαια, έχω πάντα μαζί μου ένα σημειωματάριο, που εκεί γράφω τις πρώτες ιδέες, τις εμπνεύσεις της στιγμής, από εκεί ξεκινάνε όλα. Στον υπολογιστή γίνεται η δουλειά, αλλά στο σημειωματάριο, είναι όλο το «ζουμί»…

• Πως ανθίζει ή μαραίνεται ένας άνθρωπος;

Ανθίζει με την καλή παρέα, με την αγάπη, με τα καλά νέα, με μια καλή κουβέντα, με την επαφή και όταν δεν τα παρατάει, όταν δεν αφήνει την καθημερινότητα να του κλέψει τα όνειρα και την ανθρωπιά του, όταν επιμένει να ζει τιμώντας τις αξίες και τα ιδανικά του, όταν δεν ξεπουλιέται για τριάντα αργύρια στο γιουσουρούμ της ζωής… Βάλε τα αντίθετα από αυτά που έγραψα, να τα ζει κάποιος και θα δεις, έναν μαραμένο άνθρωπο.

• Ποια είναι η ιστορία του παραλίγο ροκ σταρ που βίωσες;

Δύο φορές στην ζωή μου, μια αρχές 90s και μια στην μέση των 00s, είχα την τύχη να είμαι τραγουδιστής, σε δύο φοβερές μπάντες, που για την εποχή τους ξεχώρισαν και έκαναν, μεγάλο θόρυβο, ακούστηκαν, αγαπήθηκαν πολύ. Ήμασταν όντως, κάτι σαν ροκ σταρ, για κάμποσο καιρό, με φανατικό κοινό και μεγάλα live. Δυστυχώς και τις δύο φορές, ο ανθρώπινος παράγοντας ήταν καταλυτικός και οι διαφορετικές στοχεύσεις, οι διαφορετικές προσδοκίες μεταξύ μας, δεν μας άφησαν να παίξουμε στην Α΄ κατηγορία, αν και θεωρώ, τώρα βλέποντας το από απόσταση, ότι είχαμε όλα τα φόντα, μπορούσαμε. Παρ’ όλα αυτά οι εμπειρίες που πήρα, ο κόσμος που γνώρισα η παρακαταθήκη που αφήσαμε, με έκαναν «πλουσιότερο», καλύτερο και συνηγόρησαν σε αυτό που είμαι σήμερα…. Δεν έγινα ροκ σταρ, ποτέ, αλλά πήρα μια τζούρα, πως θα μπορούσε να ήταν.

• Γνήσιος ή πετυχημένος; Τι είναι αυτό που θεωρείς καλύτερο;

Γιατί τα ξεχωρίζεις αυτά τα δύο; Νομίζω δεν έχουν κάτι να χωρίσουν. Ένας γνήσιος, μπορεί να είναι πετυχημένος και ένας πετυχημένος γνήσιος. Έχω γνωρίσει πετυχημένους, σε πολλά ήδη, πολύ ποιο original, από πολλούς δήθεν, underground…. Τώρα αν μου έβαζες το μαχαίρι στον λαιμό, θα διάλεγα να είμαι γνήσιος, γιατί αν δεν ήμουν γνήσιος, αλλά επιτυχημένος, θα έπρεπε να είμαι δήθεν, κάτι που απεχθάνομαι εντελώς και απόλυτα.

• Είναι πια το Ροκ τρόπος ζωής, ή έχουμε γίνει Ινδιάνοι που μας κυνηγά το ιππικό;

Για εμάς, τους μεσήλικες δυσκολεύουν τα πράγματα. Η καθημερινότητα, τα προβλήματα, οι λογαριασμοί, μας βάζουν φρένο. Δεν μπορούμε να ζήσουμε πλέον την απόλυτη ροκ ζωή, αλλά από την άλλη, δεν υπάρχει κανένας λόγος να την αφήσουμε πίσω, να την ξεχάσουμε. Ανάλογα με την ηλικία και τις δυνατότητες ο καθένας ζει μια ροκ ζωή, αρκεί να μην κατεβάσει τα παντελόνια, να μην παραδοθεί. Δεν μπορούμε να κάνουμε αυτά που κάναμε 20 χρονών, αλλά μπορούμε να κάνουμε, αυτό που μας αναλογεί για πάντα, μέχρι τα βαθιά γεράματα…. Έχω μια ιστορία στο βιβλίο, που θα λύσει όλες τις απορίες, για το αν ηλικία και ροκ τρόπος ζωής, κολλάνε μεταξύ τους…. Πάντα ήμασταν Ινδιάνοι και πάντα το ιππικό μας κυνηγούσε! Δεν θα αλλάξει αυτό ποτέ…. Αγκάθια ήμασταν πάντα.

• Πως προέκυψε ο τίτλος του βιβλίου;

Κι αυτό είναι μια ωραία ιστορία…. Ο Μάκης Φελέκης, ο κιθαρίστας και αδερφός μου από άλλη μάνα, κάποια στιγμή που με την μπάντα μας τους «Ghostdance», παίζαμε πολύ και παντού, έλεγε με το που βρισκόμασταν… «Πάμε για ροκεντρό ρε μαλάκες απόψε», εννοώντας, ότι θα παίξουμε μουσική με όλο μας το είναι, θα τα δώσουμε όλα, θα ξενυχτήσουμε, θα κοπανηθούμε, θα αλητέψουμε, θα πιούμε πολύ, θα γουστάρουμε και έγινε κάτι σαν σύνθημα για εμάς… «Πάμε για ροκεντρό απόψε», λέγαμε και όλοι καταλαβαίναμε τι θα ακολουθήσει…. Χαχαχχααα! Το χρησιμοποιούσαμε βέβαια και την άλλη μέρα το πρωί, όταν βρισκόμασταν στα Εξάρχεια για να πιούμε έναν καφέ να ξενερώσουμε, λέγοντας τσαλακωμένοι… «Πωωω! Με πονάει το κορμί ρε μαλάκες από το πολύ το ροκεντρό!»…. Χαχαχαα!... Όταν αποφάσισα λοιπόν να γράψω ιστορίες, για ροκάδες, ήταν μονόδρομος…. Ροκεντρό ρεεεε!

• Ιστορίες άβολης αποτύπωσης μιας έμπνευσης… Εχεις βιώσει κάτι τέτοιο και αν ναι πως το ξεπέρασες;

Έχω πολλές ιστορίες άβολες, κάποιες, τις περισσότερες στο μυαλό μου και κάποιες γραμμένες, ήδη. Δεν θα κάνω το λάθος να τις εκδώσω ποτέ, δεν θέλω να θίξω κανέναν. Όλοι έχουμε κάνει λάθος πράγματα, τις λάθος στιγμές και σε κανέναν δεν αξίζει να εκτεθεί γι’ αυτό… Ό,τι έγινε, έγινε, τέλος! Τώρα σε τριάντα χρόνια που θα είμαστε όλοι μακαρίτες και τα βρει ας πούμε ο γιός μου και τα πάει σε εκδοτικό, τι να πω; Ας τα πάει κιόλας! Εμείς δεν θα το μάθουμε ποτέ.

• Πες μου το πρώτο πράγμα που σκέφτηκες μόλις έγραψες την τελευταία λέξη στο Ροκεντρό.

Γλυκόπικρη αίσθηση…. Από την μια χαρά, από την άλλη τρόμος…. Ένα «Ουφ», μάλλον μου βγήκε! Αυτό…. Χαρά, αγωνία ανακατεμένα.

• Τι μουσική ακούς;

Ακούω ροκ μουσική, σκληρή μουσική, μόνο. Κακώς; Κακώς… Τι να κάνουμε τώρα; Δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Επειδή είμαι πλέον 50 χρονών και ακούω μουσική από παιδάκι, πέρασα από πολλές φάσεις. Και μέταλλο ήμουν και πάνκης ήμουν και ροκαμπιλάς και κλασσικός και και και, από όλα ήμουν, κάποια στιγμή…. Τώρα αυτή την εποχή, σε αυτή την περίοδο της ζωής μου, έχω ανακαλύψει το hard rock, της δεκαετίας του 80, που τότε δεν ήθελα ούτε να υπάρχει, το σνομπάριζα, το απεχθανόμουν, το έβριζα αλλά τώρα καταλαβαίνω, πόσο μεγάλες μουσικάρες ήταν όλοι αυτοί, με την λάκ στα μαλλιά και πόσο επιδραστικοί για την εποχή τους… Το σημαντικότερο όμως, είναι ότι αυτή η μουσική, με πηγαίνει νοητά εκεί, που ήταν ωραία, σε εκείνη τη εποχή. Αυτό που ακούω πάντα πάντως και ταυτόχρονα με όλα, σε όλη μου την ζωή, σε όποια φάση κι αν ήμουν σε όποια ηλικία, είναι η αξεπέραστη ροκ μουσική της δεκαετίας του 60…

• Ποιος είναι ο μουσικός σου ήρωας;

Ο Καπετάνιος, ο Αρχηγός, ο Lemmy…. Τι να πω γι’ αυτόν τον άνθρωπο; Γι’ αυτό το θηρίο; Original, αυθεντικός μέχρι τελευταία στιγμή, η επιτομή του ρόκερ, ούτε άγγελος, ούτε διάβολος… Ανθρώπινος, παρά τα όσα έκανε, παρά την επιτυχία, παρά τα φράγκα, παρά τα live. Έδινε την αίσθηση, ότι είναι ο άνθρωπος την διπλανής πόρτας, ότι μπορούσες να καθίσεις για ένα ποτό μαζί του και να μιλήσετε και ίσως έτσι να ήταν. Έζησε την ζωή του στα άκρα, στα κόκκινα και δεν μετάνιωσε για τις επιλογές του… Ήξερε ότι θα πεθάνει, ήξερε ότι με τις συνήθειες του πεθαίνει αργά, ε και; Συνέχισε μέχρι το τέλος. Βαθιά φιλοσοφημένος για την ζωή… Ποιος θα ζήσει αιώνια άλλωστε; Διάλεξε τον δρόμο του και τον περπάτησε, με ψηλά το κεφάλι. Πέθανε πάνω στο stage, όπως ήθελε, όπως πιστεύαμε κι εμείς ότι θα κάνει. Ούτε εκεί, στο τέλος δεν μας απογοήτευσε…. Αγαπητός, ίσως ο μόνος και σεβαστός, από όλες τις φυλές, από όλους τους ρόκερ, ανεξάρτητα μουσικής προτίμησης…. Τι άλλο να πω γι’ αυτόν τον άνθρωπο; Σημαία ήταν… Η σημαία μας!

• Aν το Ροκεντρό ήταν τραγούδι ποιο θα ήταν;

Αυτό που είναι μέσα στην παρένθεση… «Dazed and Confused»… Του ταιριάζει απόλυτα!

• Ποια είναι τα επόμενα σχέδια σου;

Η εμπειρία μου σε αυτή την ζωή, με έχει μάθει να μην κάνω, να μην ελπίζω σε μακροχρόνια, σχέδια. Θέλω να είμαι καλά, υγιής, να αντέξω λίγο ακόμη, για να μπορέσω να χαρώ το παρόν και ότι, αυτό, μου προσφέρει… Να τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, το επόμενο σχέδιο μου είναι, μόλις τελειώσω, να πάω για μπύρες με τους φίλους μου, τον Παναγιώτη και τον Γιώργο…. Είναι ένα καλό σχέδιο νομίζω και θα καταφέρω μάλλον, να το πραγματοποιήσω.

• Yπάρχει ιστορία που κρατάς σαν φυλαχτό, αυτή που σε κάνει να αναντριχιάζεις και να σκας κρυφό χαμόγελο συνάμα και δεν έχεις μοιραστεί με τους αναγνώστες;

Ναι… Ναι υπάρχει, αλλά φοβάμαι να την γράψω! Θα την γράψω κάποια στιγμή αλλά φοβάμαι τον εαυτό μου, με φοβάμαι, πως θα αντιδράσω, τι θα μου κάνει. Είναι κάτι πολύ σημαντικό για εμένα, που τα περικλείει όλα και Μηχανάνθρωπους και Ροκεντρό… Όλα! Θα την γράψω, όταν θα είμαι έτοιμος, όταν θα μπορώ, ίσως να γίνει ένα ολόκληρο βιβλίο αυτή η ιστορία, θα δούμε…

• Πώς βρίσκουμε το βιβλίο;

Το βιβλίο αν γκουγκλάρετε, «Ροκεντρό», το βρίσκετε σε όλα τα ηλεκτρονικά βιβλιοπωλεία, σε όλα. Το βρίσκετε επίσης πολύ εύκολα σε όλα τα μεγάλα βιβλιοπωλεία, σε όλα… Εγώ όμως θα σας παρακαλούσα, να πάτε στο βιβλιοπωλείο της γειτονιάς σας και αν δεν το έχει να κάνετε δύο μέρες υπομονή, μέχρι να το παραγγείλουν και να το φέρουν. Ας το πληρώσετε και 1 ευρώ παραπάνω, δεν πειράζει… Ζούμε δύσκολες εποχές και πρέπει να στηρίζουμε τους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας, τους φίλους, τους γείτονες, αυτούς που λέμε μια καλημέρα. Να τους στηρίζουμε και να βάζουμε πλάτη όσο μπορούμε, αν θέλουμε στην δύσκολη, να μας στηρίξουν κι αυτοί… Απλοί άνθρωποι είμαστε και έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον. Καλό θα ήταν, να μην το ξεχνάμε ποτέ αυτό.