Η Ελληνική ραδιοφωνία στα χρόνια της Δεξιάς
08 Νοεμβρίου 2021
Του Νίκου Τζ. Σέργη, Δρ. Φιλοσοφίας
Το Δεύτερο Πρόγραμμα γνώρισε μια πραγματική άνθηση, όταν άνοιξε ξανά η Ε.Ρ.Τ. επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Ένα εμπεριστατωμένο πανόραμα του ελληνικού τραγουδιού, από καταβολής του (παραδοσιακό και ρεμπέτικο) έως τις καλύτερες στιγμές της πρόσφατης παραγωγής: αυτές ήταν οι εικόνες ή, μάλλον, οι ήχοι που έφταναν και στο τελευταίο ακριτικό χωριό της χώρας (η πολύ μελετημένη εγκατάσταση πομπών του Δεύτερου στην Ελλάδα τα προηγούμενα χρόνια, κατέστησε το συγκεκριμένο Ραδιόφωνο τον μόνο ίσως από τους σταθμούς της Ε.ΡΑ. που ακούγεται πρακτικά παντού, από την Δονούσα ώς την Κατάρα). Με πολύ μελετημένη σύνθεση του προγράμματος, η γκάμα κάλυπτε κάθε απαιτητικό ακροατή, από το μεσημεριανό έντεχνο ώς το βραδινό λαϊκό.
Νομίσαμε ότι αποχαιρετήσαμε οριστικά την αλήστου μνήμης εποχή, όταν νυχθημερόν ακούγαμε π.χ. την Πρωτοψάλτη, δυστυχώς όμως οι νεοφερμένοι παραγωγοί επί δεξιάς άλλαξαν και πάλι τη ρότα. Ασύνδετες μείξεις μέτριων νέων τραγουδιών με αξιόλογα παλαιά, έλλειψη οράματος, απουσία ζωντανών συναυλιών και playlist (!) χαρακτηρίζουν το δεξιάς κοπής Δεύτερο. Αναμενόμενη τροπή, καθώς οι ευνοούμενοι των νεοφιλελεύθερων γιάπηδων μακράν απέχουν από την αισθητική της παλαιάς δεξιάς, όπου είχαν θέση φιλόσοφοι, συγγραφείς ή συνθέτες. Στις ημέρες των (ακρο)δεξιών φιλελέδων, το Δεύτερο μετατράπηκε σε σκιά του καλού εαυτού του. Την παρτίδα σώζουν ολίγοι έμπειροι παλαιοί παραγωγοί (μόνιμοι προφανώς) και τα αφιερώματα, που κρατούν τα ψήγματα ποιότητας, αλλά το σύνολο του προγράμματος είναι απογοητευτικό.
Δύσκολα κρατάς τη βελόνα του δέκτη στη συχνότητα του Δεύτερου για πολύ…
(Ολόκληρο του άρθρο του Νίκου Σέργη, στη σημερινή Εφημερίδα των Συντακτών)
