Ακολουθήστε μας στο Google news

Του Κώστα Γιαννακίδη

Πέρασαν τέσσερα χρόνια. Και μέσα σε αυτά τα χρόνια άλλαξε ο κόσμος. Δεν είναι μόνο που ο Βασίλης έφυγε πρόωρα. Είναι και που λείπει η ματιά του από όλα αυτά που έχουν συμβεί. Μας λείπει πάντα, συχνά δε απελπιστικά. Όμως θα είναι εδώ μέχρι να φύγει από τον κόσμο και ο τελευταίος από μας που τον γνώρισαν, τον αγάπησαν και στηρίχθηκαν πάνω του. Ναι, τώρα μπορώ να πω ότι δεν μου έρχεται αυθορμήτως να του τηλεφωνήσω. Μπορεί να μην το δέχομαι, αλλά το συνήθισα. Αλλά δεν ξεπερνιέται. Είναι μία μόνιμη άρνηση. Ας είναι. Και επειδή καμιά φορά πιστεύω ότι με βλέπει, υποστηρίζω τον Ολυμπιακό στα διεθνή παιχνίδια του γιατί αισθάνομαι ότι εκπροσωπώ τον κουμπάρο μου.