Το πένθος δεν θα υποχωρήσει την Κυριακή, το πένθος δεν έχει ημερομηνία λήξης.
02 Μαρτίου 2023
Του Γιώργου Βουδικλάρη
Θυμάμαι τον Μπομπ Ουίλσον να μου αφηγείται πως το βράδυ της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, αμέσως μετά τους Δίδυμους Πύργους, είχαν παράσταση με τη Τζέσι Νόρμαν στο Παρίσι- χωρίς να ανατρέξω στο αρχείο, νομίζω πως επρόκειτο για τραγούδια του Μάλερ. Αφού συζήτησαν πολλές φορές το ενδεχόμενο ματαίωσης, αποφάσισαν να παίξουν. Δεν θα ξεχάσω τη φωνή του να τρέμει καθώς μου περιέγραφε πώς η εμβληματική τραγουδίστρια -η Νούβια Βασίλισσα, όπως την αποκαλεί- σταμάτησε στη μέση ενός τραγουδιού, κι άρχισε να κλαίει ακολουθούμενη από ολόκληρη την αίθουσα. Δεν καταλαβαίνω τη ματαίωση των καλλιτεχνικών εκδηλώσεων στα πλαίσια του πένθους -εκτός όσων έχουν εορταστικό χαρακτήρα. Η Τέχνη έχει λειτουργία παραμυθίας και κάθαρσης. Δεν είναι γλέντι όπου σπάμε πιάτα και χορεύουμε τσιφτετέλια. Συχνά αποτελεί βαθιά ένδειξη πένθους. Χτες βράδυ την υπόκλιση της Παρεξήγησης στο Θέατρο Τέχνης ακολούθησε ενός λεπτού σιγή -συντελεστές και κοινό ήμασταν όλοι με δάκρυα στα μάτια. Είναι μια στιγμή που θα θυμάμαι.
Της Γεωργίας Δρακάκη
Κανονικά θα πραγματοποιηθεί απόψε η πρεμιέρα της παράστασής μας «Το Καλύτερο Πράγμα στον κόσμο είναι να πέφτεις για ύπνο τα Ξημερώματα». Μικρές θεατρικές παραγωγές σαν την δική μας δεν σταματούν τις παραστάσεις-εύχομαι να μην μας κατηγορήσετε/αντιπαθήσετε (καλά, κάντε όπως θέλετε) για αυτό, γιατί από χθες διαβάζω ότι υπάρχει, λέει, ένας και μόνο τρόπος να πενθήσεις, ένας και μόνο τρόπος να δείξεις τον πόνο σου, το σοκ σου, την κοινωνικοπολιτική σου συνείδηση και αν δεν το κάνεις έτσι, τότε είσαι κατάπτυστος και απαίσιος. Η τέχνη είναι δουλειά, οι ηθοποιοί μας αγωνίζονται, ιδίως εσχάτως, για να τους λαμβάνουν, κράτος και κοινωνία, σοβαρά υπόψη, όπως τους αξίζει. Οι καλλιτέχνες δεν είναι διασκεδαστές, περνούν μηνύματα, υψώνουν ανάστημα, εργάζονται για την Ομορφιά και την Δικαιοσύνη.
Στο Altera Pars, δεν κάνουμε πάρτι, ούτε στήνουμε γλέντι, σηκώνουμε Παράσταση. Όπως λοιπόν ο φούρναρης, ο δικηγόρος, η μπαρίστα, ο γραφίστας, η καθηγήτρια, ο μάστορας, η σεξεργάτρια, τα συνεργεία καθαρισμού, οι πωλήτριες, ο προπονητής πήγαν κανονικά στις δουλειές τους σήμερα το πρωί και θα πάνε κανονικά και αύριο και πήγαν και χθες, παρά τις βαριές καρδιές τους, έτσι θα κάνουμε κι εμείς απόψε το βράδυ. Δεν το αποφασίσαμε αβασάνιστα-προηγήθηκε συζήτηση μεταξύ μας, δεν είναι ανάγκη μια ομάδα να μοιράζεται τις ίδιες ακριβώς απόψεις. Η παράστασή μας προσπαθεί να μιλήσει για την πόλη, τους ανθρώπους της πόλης, τις τσακισμένες τους καρδιές, την δυσκολία ένταξής μας σε μια κοινωνία, αλλά και την ανάγκη μας να ανήκουμε κάπου. Αισθάνομαι ότι είναι ανάγκη η τέχνη να υφίσταται αυτές τις στιγμές.
Το πένθος δεν θα υποχωρήσει την Κυριακή, το πένθος δεν έχει ημερομηνία λήξης.
