«Ήξερα ότι τελικά η τεχνική της κιθάρας θα ισοδυναμούσε με τους πνευστών και τους πληκτράδες»
24 Οκτωβρίου 2022Του Ηλία Σελιμά
Πίσω στο 1968 ένας νεαρός μπλουζ κιθαρίστας από το Σικάγο κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ που αποτελεί ένα ως επί το πλείστον αδιαμβισβήτητο αριστούργημα. Ο κιθαρίστας ήταν ο Harvey Mandel- το άλμπουμ ονομαζόταν Cristo Redentor, και η κυκλοφορία έγινε αμέσως δεκτή από τους κριτικούς και τους οπαδούς της κιθάρας ως ένα ψυχεδελικό αριστούργημα βιρτουόζικου παιξίματος και καινοτομίας.
Ο Harvey ξεκίνησε να παίζει κιθάρα στο πρώτο άλμπουμ του θρυλικού Charlie Musselwhite Stand Back! που κυκλοφόρησε το 1966, όταν ο Mandel ήταν μόλις 21 ετών. Δύο μόλις χρόνια αργότερα, πήρε το Chicago Blues και το εμπλούτισε με έγχορδα, πνευστά και μια προσοχή στη λεπτομέρεια της ενορχήστρωσης που αντέχει στο χρόνο.
Μιλώντας για την μπάντα, ο Snake (το παρατσούκλι του Mandel) συνοδευόταν από μεγαθήρια του χώρου όπως ο Charlie Musselwhite στη φυσαρμόνικα, ο Kenny Buttrey στα τύμπανα, ο Pete Drake στην steel guitar και ο Nick De Caro στο πιάνο. Το όλο πράγμα ηχογραφήθηκε από μια μπάντα που ήρθε αεροπορικώς από τον 22ο αιώνα. Εκτός από "υποψίες" φωνητικών στο ομώνυμο κομμάτι, το άλμπουμ είναι ορχηστρικό. Ωστόσο, πολύ λίγα εντελώς ορχηστρικά άλμπουμ έχουν κάνει ποτέ μεγάλη αίσθηση στο κοινό που αγοράζει δίσκους: Το Switched On Bach της Wendy Carlos, το Tubular Bells του Mike Oldfield και μερικές κυκλοφορίες του Vangelis ή/και των Tangerine Dream θα μπορούσες να πεις.
Το άλμπουμ συγκέντρωσε προσοχή από τους λάτρεις της κιθάρας ώστε ο Mandel κλήθηκε να ενταχθεί στους Canned Heat. Αργότερα κλήθηκε να περάσει από οντισιόν για τους Rolling Stones. Ο Brian Jones είχε πεθάνει το 1969 και ο Mick Taylor είχε εγκαταλείψει τους Stones. Αν και ο Harvey τους εντυπωσίασε πάρα πολύ, δεν έγινε μέλος. Το να είναι σε ένα γκρουπ και να αφήνει στην άκρη τις δικές του δεξιοτεχνικές ικανότητες δεν ήταν κάτι εύκολο γι αυτον, και ο Mandel σύντομα βρέθηκε πάλι μόνος του. Συνεχίζει να περιοδεύει και να ηχογραφεί μέχρι σήμερα.
Λένε ότι μια ιδιοφυΐα ξέρει πάντα πόσο καλή είναι. Ο Harvey είναι πάντα σεμνός αλλά και ευθύς στην εκτίμησή του για τη συμβολή του σε αυτό που αποκαλούμε μουσική του 20ού αιώνα όσον αφορά την ηλεκτρική κιθάρα.
"Ήξερα πού πήγαινε η κιθάρα 20 χρόνια πριν φτάσει εκεί. Ήξερα ότι τελικά η τεχνική της κιθάρας θα ισοδυναμούσε με τους πνευστών και τους πληκτράδες".
