Τις προάλλες περπατούσα από το Θησείο προς την πλατεία Κουμουνδούρου, έτσι για τη βόλτα.
07 Μαΐου 2022
Του Δημήτρη Παπαδόπουλου
Χαζεύοντας στα στενά θυμήθηκα όλα τα μαγαζάκια των καρεκλάδων που ήταν εκεί (ήταν βράδυ και δε μπόρεσα να καταλάβω αν έχει επιβιώσει κανένα), και δεν αρνούμαι πως με έπιασε μια νοσταλγία, η νοσταλγία της ψάθινης καρέκλας.
Μετά, συνειρμικά, σκέφτηκα τις ένδοξες στιγμές του FM ραδιοφώνου, και πόσους ακροατές και ώρες ακρόασης έχασε από τα σύγχρονα μέσα, κυρίως από το internet. Και η σκέψη προχώρησε: αν τελικά αυτά που λένε οι δημοσιογράφοι ίσχυαν, και αν βρισκόμασταν σε μια δυστοπική κατάσταση τύπου Mad Max, τι ρόλο θα έπαιζε το ραδιόφωνο; Τεράστιο!
Αν υποθέσουμε πως ένας κακός σκληρός αιμοβόρος πάνοπλος εχθρός ήθελε να κατακτήσει την Ελλάδα, θα στόχευε πρωταρχικά στις κεραίες και τα μηχανήματα των ΜΜΕ, να αποσυντονίσει τον κόσμο. Έλα όμως που, σε αντίθεση με όλα τα άλλα μέσα, ένας ραδιοφωνικός σταθμός μπορεί να γιατρέψει τις πληγές του έστω και με μία πρόχειρη κεραία σε ταράτσα και μια μικρή γεννήτρια, ενώ το internet θα κάνει μήνες να επανέλθει, και οι τηλεοράσεις επίσης. Ακόμη κι αν καταστραφεί το studio, ένα πρόχειρο στήνεται τάχιστα, ακόμη και μέσα σε ένα βανάκι. Ίσως, εναλλακτικά, να είναι εφικτό να λειτουργήσει και ο έντυπος τύπος.
Ένα ραδιοφωνάκι καταναλώνει ελάχιστη ενέργεια, και φυσικά δεν υπάρχει (ή αν υπάρχει έχει τεράστιο κόστος) τηλεόραση με ηλιακή ενέργεια. Αλλά και να βρει κανείς, τι θα δει; Ακούγεται σχεδόν αστείο, αλλά πρακτικά, σαν άσκηση του μυαλού επί χάρτου, είναι πέρα για πέρα αληθινό. Προφανώς και είμαι επηρεασμένος από τον κιτρινισμό και την εκμετάλλευση του Negativity Bias από τα ΜΜΕ, αλλά ήταν απλά μια άσκηση του μυαλού, μέχρι να φτάσω στην Κουμουνδούρου...
