Ακολουθήστε μας στο Google news

Στα Προπύλαια, στις 8 το βράδυ.

Της ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ

«Οταν κερδίζει ο πόλεμος, χάνει η ζωή. Να σταματήσει η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Να σιγήσουν τα όπλα. Tραγουδάμε όλοι μαζί για την ειρήνη». Ξεκάθαρο το μήνυμα της μεγάλης συναυλίας που διοργανώνει η πρωτοβουλία «Αλληλεγγύη για Ολους», σήμερα στις 20.00, στα Προπύλαια, με τη σκηνοθεσία του Νίκου Σούλη και την καλλιτεχνική διεύθυνση των «Μουσικών σε Δράση». Πιο ξεκάθαρα αντιπολεμικό δεν γίνεται. Πιο «πολυσυλλεκτικό» καλλιτεχνικά επίσης δεν γίνεται: ονόματα με τη σημαντική ιστορία της προσωπικής τους διαδρομής και ονόματα της νεότερης ή και πολύ νέας γενιάς. Ολα τα μουσικά είδη. Ολες οι ιδεολογικές αποχρώσεις, αλλά και χωρίς ιδεολογικές εμμονές. Κι ένα κοινό αίτημα: η ειρήνη.

Φαίνεται κι από τις συμμετοχές, που (αλφαβητικά) είναι οι εξής:

Μάριος Αθανασίου, Πάνος Βλάχος, Δημήτρης Γκοτσόπουλος, Γλυκερία, Φοίβος Δεληβοριάς, Πάνος Δρακόπουλος, Εισβολέας, Χριστόφορος Ζαραλίκος, Πέγκυ Ζήνα, Θανάσιμος, Κώστας Θωμαΐδης, Κώστας Καλδάρας, Μυρτώ Καμβυσίδη, Μαρία Κανελλοπούλου, Ελένη Καρακάση, Κώστας Λειβαδάς, Μίλτος Λογιάδης, Μανώλης Μητσιάς, Δημήτρης Μητσοτάκης, Νατάσα Μποφίλιου, Γιώτα Νέγκα, Λίνα Νικολακοπούλου, Γιώργος Νταλάρας, Μάνια Παπαδημητρίου, Νίκος Πλατύραχος, Μαριάννα Τουμασάτου, Κώστας Τριανταφυλλίδης, Ελένη Τσαλιγοπούλου, Τάνια Τσανακλίδου, Νεφέλη Φασούλη, Idra Kayne, Magic de Spell, Sugahspank.

Γιατί κάναμε, όμως, αυτή την εισαγωγή, αφού πρόκειται για μια μεγάλη συναυλία ειρήνης, όπως ανάλογες που έχουν γίνει σε μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες; Για όσα γράφτηκαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, οι υπαινιγμοί και τα «ποιανού είσαι εσύ;» και τα «είναι απολύτως σίγουρο ότι αποτάσσεσαι τον Πούτιν;» και όλα αυτά που ηχούν διχαστικά. Που τα ζήσαμε και στην περίπτωση του διασυρμού της Νατάσας Μποφίλιου. Και που, τελικά, λειτουργούν παράδοξα, διότι, για να γίνει μια συναυλία ειρήνης, δεν μπορεί να έχει προηγηθεί κι ένας ανελέητος εσωτερικός πόλεμος. Κι όμως καλλιτέχνες όπως π.χ. ο συγγραφέας και πρώην βουλευτής Πέτρος Τατσόπουλος έσπευσαν να βαφτίσουν τη συναυλία ως μια «πολεμοχαρή απάντηση στους Ουκρανούς»! Πόσο κρίμα να μην μπορούμε να συναντηθούμε σ' ένα μόνο κοινό σημείο: στο αίτημα για ειρήνη.

Ειλικρινά, αναρωτιέμαι πού μπορεί να διαφωνήσει κάποιος με αυτό και πού μπορεί να κρύβεται η «πολεμοχαρής απάντηση στους Ουκρανούς». Κρίμα για τις ισοπεδωτικές αντιδράσεις. Κατά τα άλλα, και όσοι προκατειλημμένα σπεύδουν να διαφωνήσουν, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε γιατί (από το line-up των ονομάτων αλήθεια;), μακάρι να παρακολουθήσουν τη συναυλία. Και, εάν διαπιστώσουν «πολεμοχαρείς» δηλώσεις, να το επισημάνουν. Εμείς θα ήμαστε πρόθυμοι να φιλοξενήσουμε την άποψή τους. Αλλά με επιχειρήματα, όχι με «πυροτεχνήματα». Μέχρι τότε, τους αφιερώνουμε ένα απόσπασμα από το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου απ' το «Καπνισμένο Τσουκάλι»: «Καὶ νὰ ἀδελφέ μου ποὺ μάθαμε νὰ κουβεντιάζουμε ἥσυχα κι ἁπλά./Καταλαβαινόμαστε τώρα, δὲν χρειάζονται περισσότερα./Κι αὔριο λέω θὰ γίνουμε ἀκόμα πιὸ ἁπλοί./Θὰ βροῦμε αὐτὰ τὰ λόγια ποὺ παίρνουνε τὸ ἴδιο βάρος/ σ᾿ ὅλες τὶς καρδιές, σ᾿ ὅλα τὰ χείλη».

Από την Εφημερίδα των Συντακτών (φωτο: Μάριος Βαλασόπουλος)