Εφτά ακριβώς στην Πατησίων, περιμένω ταξί για το σπίτι.
18 Δεκεμβρίου 2021Του Τάσου Μπρεκουλάκη (MHulot)
Στο σημείο που βρίσκομαι είναι ένα ζευγάρι Αφρικανών, λεπτοί και πανύψηλοι και οι δύο, η γυναίκα φορτωμένη με τσάντες. Περιμένουν κι αυτοί ταξί, πριν από μένα.
Το πρώτο ταξί που περνάει τους προσπερνάει και σταματάει μπροστά μου, πλησιάζουν οι άνθρωποι επειδή προηγούνται και ο ταξιτζής με δείχνει και μου λέει «εσύ φίλε έλα, σταμάτησα για σένα». Ηλικιωμένος ταξιτζής. Μου ανάβουν τα λαμπάκια, σκέφτομαι έχω πέσει σε ρατσιστόβλακα, του λέω «όχι, δεν θα πάρω» και φεύγει βρίζοντας.
Πλησιάζει άλλο ταξί, βλέπει τη γυναίκα που σηκώνει το χέρι από μακριά, την προσπερνάει και σταματάει κι αυτό μπροστά σε μένα. Πλησιάζω, ανοίγω την πόρτα και φωνάζω το ζευγάρι να πλησιάσει –λέω του τύπου «περιμένουν πριν από μένα». «Θέλεις να μπεις;» μου λέει άγρια, του λέω «όχι» και φεύγει με νεύρα. Κι αυτός ηλικιωμένος.
Στο μεταξύ έχει έρθει κι ένας πιτσιρικάς δίπλα μου, του λέω «μην τυχόν και μπεις σε ταξί αν δεν τους πάρουν, περιμένουν τόση ώρα», μου λέει «βιάζομαι, έχει κλειδωθεί έξω η μάνα μου». Το τρίτο ταξί που φτάνει πάλι τους προσπερνάει και σταματάει μπροστά μας. Ρωτάω τον ταξιτζή «γιατί τους προσπέρασες;», μου λέει «επειδή έτσι θέλω». Αυτός είναι γύρω στα σαράντα. Μέχρι να πλησιάσουν οι Αφρικανοί, ο πιτσιρικάς έχει ήδη μπει στο ταξί και φεύγουν χωρίς να προλάβουμε να πούμε άλλα.
Η γυναίκα έχει απελπιστεί, ο άντρας της με βλέπει που έχω φορτώσει και μου λέει «μη μαλώσεις για μας, θα πάρουμε λεωφορείο».
Περπατάνε μέχρι τη στάση και εγώ ξεκινάω για το σπίτι με τα πόδια.
