Στην τρίτη σεζόν οι «Αγριες Μέλισσες» έγιναν η πρώτη πολιτική-κοινωνική καθημερινή σειρά στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης.
13 Δεκεμβρίου 2021Το μέγεθος του ρίσκου που ανέλαβαν οι δημιουργοί είναι αντίστοιχο του ποιοτικού αποτελέσματος: τεράστιο. Δεν είναι εύκολο πράγμα να βάλεις τα πολιτικά (και μάλιστα τα σχετικά πρόσφατα) πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού της μέσης ελληνικής οικογένειας. Για πολλούς λόγους. Οι άνθρωποι συνήθως ενοχλούνται, δεν τους αρέσουν αυτά. Πολλοί δεν τα καταλαβαίνουν, δεν μπορούν να διακρίνουν πού σταματά η αλήθεια και πού αρχίζει ο μύθος. Θέλουν έρωτες σε πρώτο πλάνο και τις κοινωνικές συνθήκες από πίσω, σαν σκηνικό.
Στις «Μέλισσες» τόλμησαν το αντίθετο: είναι μπροστά η ιστορική περίοδος και όλα τα άλλα εκτυλίσσονται στη σκιά της. Ναι, βέβαια, για να υπηρετηθεί αυτός ο σκοπός απαιτούνται ακροβασίες. Ανεκτές. Επίσης για να σταλεί πιο ηχηρά το μήνυμα κατά του φασισμού, κάποιες φορές επιχειρείται ο εξωραϊσμός, το «ξέπλυμα» ολόκληρης της κοινωνίας. Δεν πειράζει. Πριν από μερικά χρόνια είχαμε χρυσαυγίτες στη Βουλή. Εν προκειμένω η σειρά αναλαμβάνει και εκπαιδευτικό ρόλο. Και έτσι, αυτό που βλέπουμε φέτος είναι μία σπουδή επάνω στην καταπίεση. Στην καταπίεση που σου ασκούν το σύστημα, η κοινωνία, η οικογένεια, οι προκαταλήψεις σου.
Είναι και μία δραματική απογύμνωση της αγίας ελληνικής οικογένειας, ένα καταγγελτικό μήνυμα κατά των στερεοτύπων. Είδαμε φιλί μεταξύ ανδρών -ακόμα είναι είδηση για την ελληνική τηλεόραση. Στην τρίτη σεζόν τους οι «Μέλισσες» εξελίχθηκαν σε μία σειρά που θέτει απαιτήσεις από τον θεατή της. Δεν τον ταΐζει στο στόμα παράνομους έρωτες, πάθη, μίση, βεντέτες. Αυτά, άλλωστε, τα έδωσε στις δύο πρώτες σεζόν. Φέτος η σειρά ζητάει από τον θεατή της να στοχαστεί, όχι ακριβώς πάνω στα δρώμενα, αλλά πάνω στην ιστορική συγκυρία και στη συναισθηματική κατάσταση των χαρακτήρων. Είναι απαιτητικό και, ενδεχομένως, να μην το αντιληφθούν όλοι. Όμως άνοιξε δρόμους που ήταν κλειστοί και φώτισε δωμάτια που έμεναν σκοτεινά και ας είχαν μέσα σώματα κρεμασμένα με σεντόνια.
(Απόσπασμα από κείμενο του Κώστα Γιαννακίδη, όλο το κείμενο μπορείτε να το διαβάσετε στο Protagon.gr)
