Δυο σκέψεις για την επίθεση στην παράσταση του Χριστόφορου Ζαραλίκου
05 Δεκεμβρίου 2021
Του Σταμάτη Μορφονιού (τραγουδοποιού)
Η καφρίλα της οικονομικής εξουσίας αφού θρονιάστηκε εξαγοράζοντας τσιράκια και αχυράνθρωπους σε πολιτικά γραφεία και ΜΜΕ, διαπίστωσε καπνίζοντας το πούρο της ότι υπάρχει και κάτι ακόμα που την ενοχλεί.
Η τέχνη.
Και η τέχνη βεβαίως έχει μια ιδιαιτερότητα.
Είναι τέχνη μόνο όταν είναι ελεύθερη.
Η καφρίλα λοιπόν ξέρει κι άλλο τρόπο εκτός από τις επιταγές με τα πολλά μηδενικά για όσους δεν συμμορφώνονται.
Την βία.
Που έτσι κι αλλιώς είναι ο αγαπημένος της τρόπος.
Αυτό που ξεχνάει η καφρίλα της εξουσίας μέσα στην αλαζονεία της, είναι ότι η πραγματική τέχνη δεν υποτάσσεται ποτέ.
Αυτό που ξεχνάει μέσα στο μεθύσι τής δήθεν παντοδυναμίας της είναι ότι ακόμα κι όταν τα μεγάφωνα έσκουζαν για «ησυχία, τάξη και ασφάλεια», οι ασθμαίνουσες κοινωνίες έπαιρναν το φιλί της ζωής από την τέχνη και γεννούσαν επαναστάσεις.
