Ακολουθήστε μας στο Google news

Εκτός site βρέθηκαν οι Μηνάς Κωνσταντίνου και Νάντια Ρούμπου, καταγγέλλοντάς το.

Γράφουν, μεταξύ άλλων, οι Μηνάς Κωνσταντίνου και Νάντια Ρούμπου σε κοινό post τους στο facebook:

Την περασμένη εβδομάδα μας επιδόθηκε η απροειδοποίητη και αναιτιολόγητη απόλυσή μας από τη διοίκηση του ThePressProject.
Τον Νοέμβριο του 2018, η πίστη μας στο όραμα για ένα διαφορετικό υπόδειγμα μέσου ενημέρωσης και για την ανεξάρτητη, αδέσμευτη και υποστηριζόμενη αποκλειστικά από τους αναγνώστες ερευνητική δημοσιογραφία που ονειρευόμασταν, μας οδήγησε να περιβάλλουμε με εμπιστοσύνη, καλή πίστη και δημιουργικό πάθος συγκεκριμένα πρόσωπα και να βάλουμε μαζί τους την υπογραφή μας στο καταστατικό του ThePressProject της μετά Εφήμερου εποχής.
Κατά τη διάρκεια αυτής της εποχής ο κόσμος βρέθηκε δίπλα μας, πίστεψε και μας έδωσε τα φτερά να ζήσουμε την πραγματοποίηση αυτών των συναρπαστικών ιδεών, ως υπερήφανοι εργαζόμενοι και ως μέτοχοι της εταιρείας.
Σήμερα, τρία χρόνια μετά από το ξεκίνημα αυτή της πορείας και πέντε χρόνια από την ημέρα που ο Κώστας Εφήμερος μας υποδεχόταν στα γραφεία του Μεταξουργείου ως απλούς εργαζόμενους, λαμβάνουμε την απροειδοποίητη και αναιτιολόγητη καταγγελία της σύμβασή μας -κατ’ εφαρμογή του νόμου Χατζηδάκη- από ένα καθεστώς συγκεντρωτισμού, αυταρχισμού, απαξιωτικών συμπεριφορών και προσωπικής αυτοπροβολής, χωρίς να προηγηθεί καμία συλλογική απόφαση. Μεγάλες ιδέες, μικροί άνθρωποι.
Προφανώς και η απόλυση δύο δημοσιογράφων μέσα στο ζοφερό μηντιακό τοπίο δεν αποτελεί είδηση. Ωστόσο, αποφασίσαμε να την δημοσιοποιήσουμε καθώς αυτή η τελευταία εξέλιξη έρχεται να επισφραγίσει μία σειρά αποφάσεων και συμπεριφορών που πλήττουν την ίδια την ουσία και τον προσανατολισμό του εγχειρήματος.
Οι ιδέες δεν πεθαίνουν, τις είδαμε να ζουν και θα συνεχίσουν να μας κινούν. Καλή τύχη και καλή δύναμη.

Και η αναλυτική απάντηση του ThePressProject που υπογράφεται από τους υπόλοιπους συντελεστές του site (Λαμπρινή Θωμά, Θάνος Καμήλαλης, Γρανέτα Καρατζά, Γεωργία Κριεμπάρδη, Κωνσταντίνος Πουλής και Ζωή Παπαδοπούλου)

 Καταλαβαίνουμε ότι το να επιχειρούν δύο πρώην πλέον εργαζόμενοι να εμφανίσουν την απαραίτητη εδώ και καιρό απομάκρυνσή τους από το TPP ως «αδικαιολόγητη», με αναφορές σε «αυταρχισμό», αόριστες επικλήσεις σε δημοσιογραφική ηθική και θρασύτατη αναφορά στον Κώστα Εφήμερο, είναι μια προσπάθεια να παρουσιάσουν την κατάσταση με τρόπο θολό και βολικό για τους ίδιους.
Η απόφαση μας όμως, που ελήφθη μετά από σειρά αντιεπαγγελματικών και αντισυναδελφικών συμπεριφορών, με διάρκεια πολλών μηνών, δεν ήταν μόνο ενός ανθρώπου και δεν είναι καθόλου αδικαιολόγητη. Ελήφθη με τη σύμφωνη γνώμη όλων όσων συνυπογράφουμε το κείμενο, αφού είχαμε εξαντλήσει κάθε ίχνος ανοχής και κάθε απόπειρα συνεργασίας με συναινετική επίλυση των διαφορών και αφού επί μήνες παρατηρούσαμε μία διαρκώς επιδεινούμενη κατάσταση, λόγω συνεχιζόμενων και όλο και πιο εργασιακά ακραίων συμπεριφορών.
Καθώς λοιπόν το κείμενό που υπογράφουν η Νάντια Ρούμπου και ο Μηνάς Κωνσταντίνου τιτλοφορείται ως «ανοιχτή επιστολή προς μέλη και αναγνώστες του ΤPP» αναγκαζόμαστε να παρέμβουμε για να εξηγήσουμε τι έχει συμβεί.

Ενδεικτικά οι λόγοι της απομάκρυνσης:

1) Η κατάφωρη μη τήρηση του ωραρίου επί δύο μήνες, εντός Ιουνίου και Ιουλίου, με 5ωρη εργασία μάξιμουμ και καταστρατήγηση κάθε έννοιας πρωινής εργασίας. Για τον έναν εργαζόμενο η πρωινή εργασία είναι άγνωστη έννοια.
2) Ένα διάστημα όπου, μετά από συζήτηση και καθώς η απόφαση που ελήφθη δεν ήταν αυτή που προσδοκούσαν, ο ένας πρώην εργαζόμενος, με επίκληση μίας δήθεν «αναρρωτικής», δεν προσήλθε στην εργασία του για 10 μέρες (γεγονός που είχε συμβεί και στο παρελθόν πάλι μετά από συζήτηση) και η έτερη εξαφανίστηκε για 20 ημέρες, φέρνοντας «χαρτί για τα τυπικά» στο «κακό αφεντικό» μετά την επιστροφή της κι αφού μάθαμε ότι είχε αναζητήσει και βρει δουλειά σε άλλο Μέσο.
3) Απίστευτη ανευθυνότητα στην κατάρτιση των καλοκαιρινών αδειών, που γίνεται από τους εργαζόμενους μεταξύ τους, ακόμα και μετά την πολυήμερη απουσία λίγες εβδομάδες πριν. Απουσίαζαν όλοι μαζί, απαντώντας ότι «θα μπαίνω και από το λαπτοπ» και στην ερώτηση πότε επιστρέφουν, η απάντηση ήταν «ισχύουν “πάνω κάτω” αυτά που είχαμε πει». Αυτά, μαζί με την καταστρατήγηση του ωραρίου, δεν δείχνουν αυταρχικό εργασιακό περιβάλλον.
4) Ο χυδαίος ψυχολογικός και ορισμένες φορές λεκτικός πόλεμος που ασκήθηκε επί μήνες σε παλιούς συναδέλφους και πρόσφατα (το χειρότερο) σε νεότερους που δεν βρέθηκαν σε αυτή την «κλίκα». Έτσι διαχειρίστηκαν τη θέση ισχύος που είχαν απέναντι σε νέους εργαζόμενους οι άνθρωποι που τώρα παραπονούνται για αυταρχισμό.
5) Η προσπάθεια δημιουργίας μιας «συνέλευσης» με επιλεκτικές προσκλήσεις, ώστε να επιτευχθεί μία ψεύτικη πλειοψηφία, όπου θα λαμβάνονταν «αποφάσεις» για την ταυτότητα του Μέσου, με σκοπό να παραγκωνιστούν οι διαφωνούντες. Δεν επετεύχθη η πλειοψηφία που θα ήθελαν, αλλά οι καταστατικές διαδικασίες υπάρχουν ακριβώς προκειμένου να μη γίνεται αυτό το μαγείρεμα.
6) Η συστηματική και επίμονη προσπάθεια υπονόμευσης, εδώ και πάνω από έναν χρόνο, του κομματιού του TPP που ασχολείται με το πρωτογενές περιεχόμενο. Με συνεχείς επιθέσεις σε συναδέλφους, συμπεριφορές που οδήγησαν και στη διακοπή της πρώτης προσπάθειας για τηλεοπτική ενημερωτική εκπομπή, του ΕΚΤΟΣ ΛΙΣΤΑΣ τον Ιανουάριο, το οποίο αντικαταστήσαμε πρακτικά με διαδικτυακές συζητήσεις μέσα στην πανδημία. Επιθέσεις συνήθως επί του προσωπικού και χωρίς κανένα περιθώριο συναινετικής λύσης από πλευράς τους, που βλέπουμε να συνεχίζονται ως σήμερα, με κατηγορίες για «αυτοπροβολή».

Με βάση όλα τα παραπάνω, θεωρούμε ότι τα δύο αυτά άτομα επιχείρησαν να εκμεταλλευτούν την ελευθερία που παρείχε το εργασιακό περιβάλλον στο TPP ώστε να αποδώσουν στους εαυτούς τους τον ρόλο του «αφεντικού», αρχικά απέναντι στους νεότερους εργαζόμενους, αλλά όχι μόνο, ασκώντας μία μορφή εξουσίας που μας βρίσκει αντίθετους ως επαγγελματίες, δημοσιογράφους αλλά και ανθρώπους. Το γεγονός ότι επιχειρούν να παρουσιάσουν τους εαυτούς τους ως θύματα «αυταρχισμού, συγκεντρωτισμού και αυτοπροβολής» είναι απλώς εξοργιστικό.

Απολύθηκαν διότι πρώτα φτάσαμε στο να μην μπορούν να συνεργαστούν με κανέναν, εκτός από τους δύο εργαζόμενους μερικής απασχόλησης που βρίσκονται υπό την άμεση επίβλεψή τους (και οι οποίοι σήμερα δήλωσαν παραίτηση), και μετά στο να μη μπορούν να διαχειριστούν με στοιχειώδη επαγγελματισμό την εργασιακή τους θέση. Μόνο όταν άρχισε να συμβαίνει αυτό το τελευταίο, η απόφασή μας ήταν πια αναγκαία. Με άλλα λόγια, δεν απολύθηκαν ούτε ως ηρωικοί συνδικαλιστές ούτε ως φιμωμένοι δημοσιογράφοι. Απολύθηκαν ως δύο άνθρωποι που πρώτα συγκρούστηκαν με τους πάντες, και μετά σταμάτησαν να δουλεύουν.

Σε όποιον αναρωτιέται αν εξαντλήθηκαν τα περιθώρια συνεννόησης, η απάντηση είναι ότι κοντεύουμε τα δύο χρόνια που σέρνεται αυτή η συζήτηση, χωρίς να μπορούμε έστω να αντιληφθούμε τι ακριβώς ζητούσαν οι δύο πρώην εργαζόμενοι, εκτός από το να συντηρούν μια προσωπική έχθρα ες αεί.

Όσον αφορά το περιβάλλον εργασίας, άραγε το γεγονός ότι με τόσο πολλούς τρόπους και με τόση ανευθυνότητα αθετούσαν τις εργασιακές τους υποχρεώσεις χωρίς ποτέ να τους περάσει από το μυαλό ότι μπορεί να αντιμετωπίσουν κάποια συνέπεια, δείχνει ότι υπήρχε αυταρχικό εργοδοτικό περιβάλλον ή το αντίθετο;

Θα πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι και οι δύο είχαν, όπως όλοι μας, απόλυτη εργασιακή ασφάλεια και ελευθερία. Σταθερή και αυξανόμενη μισθοδοσία μαζί με πλήρη ελευθερία να καθορίσουν οι ίδιοι τι και πότε θα γράψουν. Nα σημειώσουμε εδώ ότι η μισθοδοσία είναι ίση για όλους/ες.

Κανείς ποτέ δεν επενέβαινε στο τι θα κάνουν. Δεν υπήρξε ποτέ κάποιο αίτημα δικό τους που να αφορά το τι ζητούν για τον εαυτό τους, τι ακριβώς διεκδικούν. Ήταν μια σύγκρουση χωρίς τέλος και χωρίς περιεχόμενο, μια μονόπλευρη βεντέτα.

Σεβαστήκαμε υπερβολικά την προσφορά τους τα προηγούμενα χρόνια στο TPP και καθυστερήσαμε πολύ, ιδίως διότι κανείς μας μέχρι πρόσφατα δεν είχε βρεθεί στη θέση να πρέπει να λάβει μία τόσο δύσκολη απόφαση.

Το TPP λογοδοτεί στους αναγνώστες/στριές του, γεγονός που επιχειρούν να εκμεταλλευτούν σήμερα. Αλλά ελπίζουμε να γίνεται κατανοητό πως μία τέτοια εξέλιξη είχε καταστεί αναπόφευκτη. Απευθύνονται τώρα στην άγρια θάλασσα του διαδικτύου κραυγάζοντας «αυταρχισμός» και «συγκεντρωτισμός», αλλά η απειλή μιας συκοφαντίας δεν είναι ποτέ επαρκής λόγος για να αφήσουμε δύο ανθρώπους να διαλύσουν ό,τι έχουμε χτίσει, σε επίπεδο και περιεχομένου και διαδικασιών.

Λυπούμαστε πάρα πολύ που δεν μπόρεσε μετά από πολύμηνες προσπάθειες να βρεθεί μία συναινετική λύση ώστε να αποφευχθεί αυτή η τόσο δυσάρεστη έκβαση. Ξέρουμε ότι κανείς αναγνώστης του TPP δεν θέλει να ακούει τη λέξη απόλυση σε ένα Μέσο σαν το δικό μας. Ούτε εμείς. Με οποιοδήποτε μέτρο και κριτήριο όμως και αν το δούμε, είμαστε πολύ μετά το τι θα μπορούσε να γίνει ανεκτό σε οποιοδήποτε εργασιακό περιβάλλον, αυστηρό ή όχι.