Η παράσταση τελικά ήταν «ασήμαντη» ή «μεγαλείο»;

Δύο εκ διαμέτρου αντίθετες κριτικές για τον «Ορέστη» του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα.

23 Ιουλίου 2021

Αντε να βγάλουμε άκρη εμείς που είμαστε απλοί θεατές και δεν πήγαμε στην Επίδαυρο. Διαβάζουμε την κριτική που έγραψε η Λουίζα Αρκουμανέα στη Lifo και λέει για μία «σφοδρή απογοήτευση». Από την άλλη ο Γρηγόρης Ιωαννίδης στην «Εφημερίδα των Συντακτών» κάνει λόγο για «μια μεγάλη ανάσα για το θέατρό μας».

Δύο εξαιρετικοί κριτικοί θεάτρου, δύο τόσο αντίθετες απόψεις για την ίδια παράσταση

Λουίζα Αρκουμανέα

* Μονάχα αισθητική σκοτο-δίνη υπήρξε στην παράσταση του Γιάννη Κακλέα, η οποία αυξανόταν μαρτυρικά κάθε λεπτό της ώρας.
* Μια κακόγουστη φάρσα, στην αναβίωση, δηλαδή, ενός θλιβερού έιτις μιούζικαλ σχολικής επινόησης.
* Το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται το αρχαίο δράμα σήμερα είναι η μικροαστική νοοτροπία του «πλήρους σετ επίπλων» πεταμένων φύρδην μίγδην σε μια σκηνή, με τα κορίτσια να σερβίρουν σαμπάνιες στο Ματωμένο Δείπνο μιας ψευτομπαρόκ αισθητικής.
* Μέσα σε τόση φλυαρία, σύγχυση και επιπολαιότητα, μέσα σ’ έναν αχταρμά από σπουδαίες αναφορές και «σημεία» το κέρδος είναι μια Α-σήμαντη παράσταση.
* Ας σταματήσουμε εδώ, επειδή δεν έχει νόημα οποιοδήποτε περαιτέρω σχόλιο γι’ αυτή την παράσταση που σπατάλησε τον χρόνο και τη σκέψη μας.

Γρηγόρης Ιωαννίδης

* Υπάρχει μαζί κι ένας άλλος κόσμος, που είναι πάντα σταθερός στον Κακλέα. Είναι ο κόσμος του θεάτρου.
* Αυτός είναι ο Ορέστης που δίδαξε και παρουσίασε ο Γιάννης Κακλέας στην Επίδαυρο, μια τόσο διαυγή και σκοτεινή ανταύγεια της μεγαλοφυΐας του αρχαίου τραγικού.
* Είναι τόσες οι ιδέες του στην παράσταση, ώστε θα χρειαζόταν μια ακόμη στήλη για να τις περιγράψω όλες.
* Ο Ορέστης για τον Αρη Σερβετάλη είναι ρόλος ζωής για τον ίδιο και, από αυτή τη στιγμή και μετά, σημείο αναφοράς του θεάτρου μας.
* Χωρίς αμφιβολία, μια μεγάλη επιτυχία του φετινού καλοκαιριού. Και μαζί, μια μεγάλη ανάσα για το θέατρό μας.

Βγάζετε συμπέρασμα εσείς;