Του Γιάννη Παντελάκη
13 Ιουλίου 2021Η ώρα δεν έχει καμία σημασία για έναν 80χρονο με άνοια που ζει σ ένα διαμέρισμα στο Λονδίνο, άλλωστε δεν γνωρίζει αν είναι 8 το πρωί ή 8 το βράδυ. Ομως, η εμμονή του βρίσκεται στο αριστερό χέρι, εκεί ψάχνει να βρει συνέχεια το ρολόι του το οποίο πιστεύει ότι το έκλεψε η νοσοκόμα που τον προσέχει, αν και δεν παραδέχεται ότι υπάρχει ανάγκη κάποια να τον προσέχει. Οταν δυσκολεύεται να ταυτίσει πρόσωπα προτιμά να αποσυρθεί στο δωμάτιο του αφήνοντας την βαριά πόρτα πίσω του να χτυπήσει με θόρυβο, ενώ το μυαλό παγιδεύεται στις δυο κόρες του, κυρίως αυτή που βρίσκεται δίπλα του.
Καταλήγει σ ένα απρόσωπο γηροκομείο και είναι συγκλονιστικό ένας ηλικιωμένος να ζητάει τη μητέρα του με αναφιλητά. Οταν τέλειωσε η ταινία -που είδα για δεύτερη φορά- επικρατούσε μια σιωπή, κανένας δεν μίλαγε, χρειάστηκε λίγη ώρα για να συνειδητοποιήσουμε ότι είχαν ανάψει τα φώτα του θερινού.
Δεν είναι μόνο οι απίστευτες ερμηνείες που κάνουν την ταινία μοναδική, είναι και το θέμα, το μυαλό που σιγά σιγαί χάνεται σε δαιδαλώδεις διαδρομές, καταστάσεις που με κάποιο τρόπο πολλοί έχουμε βιώσει από ανθρώπους γύρω μας...
