Ο Κυριάκος Μητσοτάκης παραβίασε τα… μέτρα προστασίας την ώρα που η χώρα ζει την κορύφωση μιας τραγωδίας.
02 Δεκεμβρίου 2020Ερώτηση: πόσοι από τους συντάκτες του κυβερνητικού ρεπορτάζ, – αλλά και πόσοι από τους αστυνομικούς συντάκτες και συντάκτες Υγείας που παρακολουθούν την πανδημία- είπαν στον αρχισυντάκτη τους «έχω ένα θέμα που καίει: ο πρωθυπουργός παραβιάζει τα μέτρα που εξαγγέλλει»;
Σε πόσες συσκέψεις μιντιακών επιτελείων έπεσαν ιδέες πως θα χειριστούν το θέμα, ώστε να πάρει τη δημοσιότητα που αρμόζει; Πόσοι σχολιαστές εφημερίδων και καναλιών έκαναν κριτική στο σκανδαλώδες θέαμα της Πάρνηθας;
Η αντιμετώπιση όσων συνέβησαν στην ποδηλατάδα του Πρωθυπουργού, σκότωσε την ελληνική δημοσιογραφία. Η λοβοτομημένη ενημέρωση αποδέχθηκε τη λογοκρισία, τη συσκότιση, την απαγόρευση. Ως κάτι φυσιολογικό.
Αλλιώς θα βλέπαμε παραιτήσεις. Ή έστω θα ακούγαμε για καυγάδες στα ΜΜΕ: με τους δημοσιογράφους να διεκδικούν το δικαίωμα να κάνουν τη δουλειά τους ανεπηρέαστα και τους διευθυντές ή τους ιδιοκτήτες να «κόβουν» το θέμα.
Δεν έγινε τίποτε. Το τυμπανιαίο πτώμα της ελληνικής δημοσιογραφίας δεν είναι σε θέσει να υπερασπιστεί το ρόλο του δημοσιογράφου. Ο Κώδικας Δεοντολογίας του κλάδου δεν υπάρχει.
Πάντα στα ΜΜΕ υπήρχαν «απαγορευμένα θέματα». Αλλά ποτέ δεν εξαφανίζονταν εντελώς. Όταν η εκδοτική πολιτική δεν «σήκωνε» μια είδηση, ο διευθυντής έλεγε στον συντάκτη: «Μονόστηλο». Δεν το έκρυβε. Όταν ένα ρεπορτάζ ήταν αποκαλυπτικό, και θα το ρούφαγαν ο αναγνώστες, οι μεγάλες εφημερίδες δεν το εξαφάνιζαν, επειδή έθιγε κάποιο φίλιο σύστημα εξουσίας. Το έστελναν απλώς στις μέσα σελίδες. Γιατί έννοια τους ήταν ο αναγνώστης. Όχι ο πολιτικός.
Αυτό που συμβαίνει κατ επανάληψη στην εποχή Μητσοτάκη είναι ο εκούσιος θάνατος της ενημέρωσης. Η ομαδική αυτοκτονία της δημοσιογραφίας. Κανάλια, εφημερίδες, ιστοσελίδες, δημοσιογράφοι, δεν είδαν τον Πρωθυπουργό να παραβιάζει τα μέτρα - όπως ορθώς είδαν δει τον Πολάκη.
Κλείνουν τα μάτια κατ’ επανάληψη. Περιστατικά που ενδιαφέρουν την κοινή γνώμη αποκρύβονται. Η σκηνοθεσία της δημόσιας παρουσίας του Πρωθυπουργού καταπίνεται αμάσητη. Η πολιτική του δραστηριότητα περιγράφεται με την αγιογραφική ομοιομορφία των «non papers» του Μεγάρου Μαξίμου.
Χάνεται από την ειδησεογραφία των «μεγάλων» ΜΜΕ ό,τι «ενοχλεί» το μέγαρο Μαξίμου. Είτε πρόκειται για μεγάλα θέματα πολιτικής, είναι για σκανδαλώδεις λειτουργίες του ίδιου ή μελών τη οικογένειάς του -που ο ίδιος εκθέτει στη δημοσιότητα.
Πίκρα. Και η μεγαλύτερη απογοήτευση είναι να ακούς ικανούς δημοσιογράφους να λένε: «Έχω πληροφορίες που θα συνταράξουν, αλλά πού να τις γράψω;»
(Αποσπάσματα από το άρθρο του Γιώργου Λακόπουλου στο «Ανοιχτό Παράθυρο»)
