Τολμώ να πω ότι εγώ και ο Πετρίδης παρακολουθούμε πολύ στενά όσα συμβαίνουν στο χώρο της ξένης μουσικής στην Ελλάδα εδώ και μισό αιώνα.
16 Ιουλίου 2018Του Κώστα Ζουγρή (apotis4stis5)
Δεν νομίζω να υπάρχει άλλος που να γνωρίζει την απήχηση που είχαν και έχουν διάφοροι καλλιτέχνες στη χώρα μας, από τότε, μέχρι και σήμερα.
Αυτοί που επικρίνουν σήμερα τους μαύρους καλλιτέχνες που γνωρίζουν επιτυχία, είναι «παιδιά» αυτών που αδιαφορούσαν παλαιότερα για τον James Brown, τον Ray Charles, τον Marvin Gay, τον Stevie Wonder και πολλούς άλλους, δεν έχει αλλάξει τίποτα, εκτός από τα άτομα και τα ξένα ονόματα. Στην δεκαετία του '50 οι Έλληνες λάτρευαν στην κυριολεξία τους Little Richard, Platters κ.ά.
Δεν είναι θέμα το αν είναι καλύτερος ο Drake από τον Michael Jackson, είναι σαν να συγκρίνουμε έναν 20χρονο με ένα 60αρη, ο καθένας έγραψε ή γράφει την ιστορία του. Υπάρχουν αρκετοί στην Ελλάδα που πιστεύουν ότι οι Βρετανοί είναι σαφώς καλύτεροι από τους Αμερικανούς στη μουσική, όμως δεν υπάρχει απολύτως τίποτα που να έκαναν πρώτοι οι Βρετανοί, όλα τα αντέγραψαν από τους Αμερικάνους.
Έτσι και στην Αμερική, σχεδόν όλα τα μουσικά είδη ξεκίνησαν από μαύρους μουσικούς, τους οποίους λατρεύουν οι λευκοί καλλιτέχνες του ροκ, από τον Elvis, τον Bruce, τον Lou Reed, τον Jagger, τον Rod Stewart και όποιον άλλον θέλετε.
Γούστα είναι αυτά και κανείς δεν μπορεί να απαγορεύσει σε κανένα να έχει την γνώμη του, έτσι και ο Πετρίδης μου είπε ότι κάνω ένα τόσο μεγάλο αφιέρωμα στην μαύρη μουσική για να έχω την ευκαιρία να ακούσω πολλά τραγούδια που μ' αρέσουν.
(Το αφιέρωμα του Γιάννη Πετρίδη στη μαύρη μουσική το ακούτε καθημερινά στο Πρώτο Πρόγραμμα, 4 με 5 το απόγευμα).
